Timon Koulmasis

The Waste Land είναι ένα ταξίδι σ'ένα κόσμο σε μετακίνηση κι η ποίση της ταινίας, εύθραυστη, κάποτε ιλιγγιώδης, φανερώνει στο γαλλικό κινηματογράφο έναν ορίζοντα σπάνιο κι ανεξερεύνητο.



Μια ηθοποιός με μια σκοτεινή βιαιότητα: Anne Leroy. Υπάρχει εδώ μια αληθινή ποίηση των πραγμάτων κι η ταινία, μ'ένα αργόσυρτο ρυθμό, συνθέτει μιά οπτική μουσική πολύ όμορφη...Η αναπάντεχη διανομή των τόπων δίνει στην ποίηση της The Waste Land μια πολύτιμη ηχώ και το βλέμμα που εμφανίζεται ξαφνικά στο γαλλικό κινηματογράφο με την ταινία αυτή έχει μια ωραία άποψη για τον κόσμο.



The Waste Land δεν μπορεί να περιοριστεί στο σενάριό της. Πριν την μυθοπλασία, πριν τα πρόσωπα, υπάρχει η ύλη κι ο χώρος. Η ύλη ως αρχετυπικό ασπρόμαυρο εδώ... Ο χώρος είναι η άκρη της γκρίζας θάλασσας, είναι ένα νυχτερινό και φανταστικό Παρίσι,είναι η Ελλάδα κινηματογραφημένη σαν έρημος. Ο Τίμων Κουλμάσης έχει το πολύτιμο ταλέντο να ξέρει πως να αιχμαλωτίσει την αίσθηση ενός τόπου σε κάποια πλάνα.
...
Περισσότερο από μια ιστορία ο Τίμων Κουλμάσης κινηματογραφεί μια σειρά στιγμών. Είμαστε μέσα στο χώρο του αποσπασματικού, πράγμα που σημαίνει πώς η απόσταση ανάμεσα στα πλάνα είναι το ίδιο σημαντική με τα ίδια τα πλάνα, πώς οι τομές, τα χάσματα έχουν κινητήριο ρόλο. Πλάνα άδεια, πλάνα μαύρα, σιωπές, μη λογικές τομές, όλα τα μέσα που εκπορεύονται κατευθείαν από τον ιστορικό μοντερνισμό εδώ καλούνται προκειμένου να εισαγάγουν την ασυνέχεια. Εννοείται πως το μοντάζ. έχει στο The Waste Land μια κυριάρχη θέση, δεδομένου ότι είναι επιφορτισμένο να βάζει μια τάξη στην φαινομενική αταξία των εικόνων. Στοίχημα ακραία φιλόδοξο...
Το ηθελημένο ρίσκο του μη συγκεκριμένου που παίρνει ο σκηνοθέτης απαιτεί την ίδια στιγμή να δημιουργηθεί μια σχέση εν δυνάμει, υπόγεια ανάμεσα στα πλάνα και η κάθε εικόνα, το κάθε πλάνο, η κάθε σκηνή να λειτουργεί και ως απόσμασμα που έχει τη δύναμη να σταθεί από μόνο του. Τελικά, αν υπάρχει κάποιο πρότυπο που εμπνέει το ύφος της ταινίας The Waste Land, αυτό είναι ίσως η μουσική.
...
Κάποιες στιγμές την ταινία διαπερνά ένα είδος χάρης. Ο Τίμων Κουλμάσης έψαξε την αστραπή της γοητείας. Κάποιες στιγμές την βρήκε, στο περίγραμμα του προσώπου της Anna Achdian ή της Anne Leroy ή ίσως σ'ένα ερημικό πλάνο της Ελλάδας ή της θάλασσας του Βορρά. Εκεί ακριβώς, σ'αυτά τα κλεμένα από τον κινηματογράφο αποσπάσματα, είναι που γεννιέται η ποίηση της The Waste Land.



Η ταινία The Waste Land ανοίγει τα φτερά της προς τις όχθες του ασυνήθιστου... Ο Τίμων Κουλμάσης υπογράφει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, λίγο σαν το φωτογράφο που χωρίς να'χει πιάσει ποτέ στα χέρια του φωτογραφική μηχανή ανακαλύπτει κατευθείαν τις καλύτερες ρυθμίσεις της.



Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τίμωνα Κουλμάση δεν έχει γίνει με τρόπο που να μπορεί κάποιος να την διηγηθεί. Κατασκευάστηκε με βάση εντυπώσεις, εμμονές, με μορφές ξένες προς τον κόσμο στον οποίο υποχρεώνονται να ζήσουν. Γυναίκες και άντρες απόλυτοι, που παλεύουν ενάντια στη μοναξιά με το λόγο τους, τη δημιουργία, όταν αυτό είναι δυνατό, και την εμμονή του ταξιδιού.



Είναι μια πάρα πολύ όμορφη πρώτη ταινία... θαυμαστά κινηματογραφημένη και με υπέροχες ερμηνείες από μια ομάδα που ο μέσος όρος των ηλικιών δεν ξεπερνά τα εικοσιπέντε χρόνια, συμπεριλαμβανομένης της ηλικίας του Τίμωνα Κουλμάση.
Τόσες ελπίδες!



Πολύ όμορφες εικόνες σε ασπρόμαυρο φιλμ... ένας κινηματογράφος καθαρός, με φιλοδοξίες... Αν υπάρχει μια ταινία εμβληματική της νέας γενιάς, τότε αυτή είναι η The Waste Land.



Η Anna Achdian είναι υpέροχη.